Κάπου ανάμεσα σε μια ανάμνηση ονείρου και μια στεγνή πραγματικότητα, κάπου μέσα στους ήρεμους βυθούς και τις φουρτουνιασμένες θάλασσες, ίσως και κάπου μεταξύ των φωτεινών ουρανών και του φόβου για το απλανές σκοτάδι, όλοι έχουμε αναρωτηθεί πώς θα ήταν να μπορούσαμε με ένα απλό μαγικό φίλτρο να επιστρέφαμε στην παιδική ηλικία. Πώς θα κυλούσε άραγε μία ολόκληρη ημέρα δίχως τον καπνό του αέναου άγχους, μακριά από την επώδυνη φυλακή των προθεσμιών, των εξετάσεων, λογαριασμών, λογομαχιών κι ατέρμονων καθηκόντων; Και τι θα συμβουλεύαμε τον οκτάχρονο εαυτό μας;
Λίγοι μπορούν να γνωρίζουν με βεβαιότητα. Κι ακόμη λιγότεροι έχουν την ικανότητα να εντάσσουν στην καθημερινότητα τους έστω κι ελάχιστη από εκείνη την αχτίδα αθωότητας του παιδικού ονειρικού κόσμου. Σίγουρα, όλοι θα θέλαμε να εμφυσήσουμε γνώσεις, συμβουλές, διδάγματα, εμπειρίες στις λιλιπούτειες «εκδόσεις» των εαυτών μας. Κι όμως, πιστεύω πως έχουμε πολύ περισσότερα να διδαχθούμε, να παραδειγματιστούμε εμείς οι ίδιοι απ’ τα παιδιά. Πόσα έχουμε λησμονήσει άραγε, πώς μετατρέψαμε τη ζωή μας σ’ ένα ατελείωτο κυνήγι ιδιοτέλειας; Γιατί εγκιβωτίσαμε τους εαυτούς μας σε ίντσες συμφέροντος; Πώς επιτρέψαμε το διαμέρισμα να γίνει το κελί μας; Και πώς είναι δυνατόν οι ανθρώπινες σχέσεις να έχουν εκπέσει σε μια φτηνή οδό εκμετάλλευσης; Όλα αυτά τα ερωτήματα, αλλά και πολλά περισσότερα, συγκρούονται κάθετα με την αγνότητα και την καθαρότητα μιας παιδικής ψυχής. Eίναι γεγονός πως, μέσα στην όλη ιλιγγιώδη ταχύτητα της καθημερινής ζωής, εξαφανίσαμε, δυστυχώς, απ’ το σεντούκι του μυαλού μας, ακόμη και το τελευταίο υπόδειγμα αυτής της τόσο μαγικής και αξιοθάυμαστης, συνάμα, απλότητας.
Για το λόγο αυτό, ξυπνώντας σήμερα, αποφάσισα το επόμενο ταξίδι του μπλογκομονοπατιού μου να ‘ναι στον πλανήτη της παιδικής κοσμοθεωρίας. Τι θα λέγατε να ξεφύγουμε για λίγο, λοιπόν, απ’ τον τυφώνα του πανικού, των ακατάπαυστων υποχρεώσεων και των ασταμάτητων τηλεφωνημάτων, και να φορέσουμε τα φτερά μας για ένα νέο οδοιπορικό; Αυτό θα περιλαμβάνει μερικά παιδικά παραμύθια, λιγότερο ή περισσότερο γνωστά στον καθένα μας, τα οποία κράτησαν και κρατούν ακόμη και σήμερα συντροφιά στα πρώτα βήματα, τα πρώτα όνειρα, τις πρώτες απόπειρες ζωγραφικής εκατομμυρίων παιδιών σ’ όλον τον κόσμο. Είναι αυτά που διδάσκουν την ατελείωτη μάχη του καλού ενάντια στο κακό, τη δύναμη της άδολης αγάπης, της επιμονής και της ειλικρινούς προσπάθειας. Νομίζω πως αξίζουν λίγη απ’ την προσοχή μας, ακόμη κι αν έχουμε, εδώ και πολύ καιρό πλέον, μεγαλώσει αρκετά ώστε να μην χωράμε στα παιδικά μας ρουχαλάκια. Τι λέτε;
Κάθε φορά θα σας παρουσιάζω κι ένα απ’ τα πιο αγαπημένα μου παραμύθια! Ελπίζω να απολαύσετε τη διαδρομή σ’ αυτό το ταξίδι ξεγνοιασιάς, χαμογέλου, χρωμάτων αλλά και ανεκτίμητων διδαγμάτων 🙂
Let the magic begin 😀
(..συνεχίζεται)
Μονοπάτι Στ' Αστέρια 